Een pijl naar link icoon

De hindernisbaan voor buitenlandse artsen om hieraan het werk te gaan is lang en nodeloos ingewikkeld

In Volkskrant column 'De Huisarts' door Joost Zaat wordt beschreven wat voor pad ervaren buitenlandse artsen moeten afleggen om weer basisarts te mogen zijn in Nederland
Gepost op
5/22/2022
Bron Volkskrant column De Huisarts door Joost Zaat op vrijdag 20 mei 2022


De huisarts


Terwijl een bevoorrecht deel van Nederland op Schiphol mopperend aan een bagageband stond, zaten 24 super gemotiveerde buitenlandse artsen in een zaaltje. Ze waren basisarts, huisarts of neurochirurg, kinderarts en gynaecoloog. Sommigen waren jaren geleden gevlucht en nu via een eindeloze asielprocedure statushouder geworden. Maar met zo'n status heb je nog geen werk.

Mijn collega's van buiten de EU hebben zich ingeschreven voor een training om straks door het laatste hoepeltje van hun weg naar erkenning van hun 'arts-zijn' te kunnen springen. Dan kunnen ze in het 'BIG-register' en zijn ze weer basisarts. Weten ze wel genoeg? Kunnen ze wel met Nederlandse patiënten overweg? In deze training voor hun examen klinische vaardigheden deed ik mee als simulatiepatiënt.

Denk maar niet dat je hier zomaar aan het werk kunt, als je op de loop bent voor oorlog of vervolging. Dat zou de Nederlandse patiënt in gevaar kunnen brengen, want veiligheid is de beoordelingsnorm van de commissie die daarover gaat. Daar valt wel wat voor te zeggen, maar de hindernisbaan is lang en nodeloos ingewikkeld. Dat je goed Nederlands moet kunnen spreken, is logisch, maar ik ben er niet zeker van dat Jan Blanken overlijdt omdát je de medische basiskennis niet opnieuw aantoonbaar onder de knie hebt.

Ik keek op de voorbeeldtoets en zag dat ik zou zakken. Want ik heb bijvoorbeeld geen idee of bij het optillen van je arm tot 45 graden je schoudergewricht rolt, schuift of allebei doet. Toch kijk ik eenpaar keer in de week een schouder na, blijkbaar zonder besef hoe dat daarbinnen precies werkt. Net als dat ik niet meer weet wat de functie van catechol-o-methyltransferase is. De Oost-Europese gynaecoloog die duizenden baby's haalde, zal dat ook wel vergeten zijn. Net als trouwens het merendeel van de Nederlandse dokters.

Die basiskennis is maar een van hindernissen; ze moeten taalcursussen volgen, op niveau Engels begrijpen, stage lopen en tot slot die examens doen. Dat klinische examen is wel relevant: de manier waarop dokters en patiënten in Nederland met elkaar praten, is wel degelijk anders dan in Syrië of Rusland. Hoewel 'samen beslissen' ook in Nederland nog geen gemeengoed is, is het voor hen flink wennen. In veel landen is de dokter de baas, handelt die defensief en doet de patiënt braaf wat hem wordt opgedragen. Ik speelde een twintiger die geen zin had om bij een beetje bloedverlies door zijn aambei een darmonderzoek te laten doen. Verwarring alom.

Gelukkig helpen Nederlandse opleiders via de stichting voor vluchteling-studenten UAF of de stichting Onderwijs voor buitenlandse artsen (OBUA). Huisartsen geven trainingen, internisten nemen de basisstof door en er zijn webinars en stages. Door simpeler regelgeving, toetsen op daadwerkelijk relevante onderdelen en vooral hulp van de beroepsgroep met meer stages en trainingen kunnen broodnodige hulpverleners volgens mij veel sneller aan de bak. Goed voor hen en goed voor patiënten.Ik wil straks best door een oud-neurochirurg uit een ver land geopereerd worden of zo'n dokter aan mijn bed in het verpleeghuis hebben.